III NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU, ROK B
TEKST SŁOWA BOŻEGO
Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W
świątyni napotkał tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie oraz
siedzących za stołami bankierów. Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze
sznurków, powyrzucał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły,
porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy
sprzedawali gołębie, rzekł: „Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu Ojca
mego targowiska”. Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano:
„Gorliwość o dom Twój pożera Mnie”.W odpowiedzi zaś na to Żydzi
rzekli do Niego: „Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie
rzeczy czynisz?” Jezus dał im taką odpowiedź: „Zburzcie tę świątynię, a
Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo”.Powiedzieli do Niego Żydzi: „Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?”On
zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli
sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu,
które wyrzekł Jezus.
Kiedy zaś przebywał w Jerozolimie w czasie
Paschy, w dniu świątecznym, wielu uwierzyło w imię Jego, widząc znaki,
które czynił. Jezus natomiast nie zwierzał się im, bo dobrze wszystkich
znał i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem
wiedział, co się kryje w człowieku.
J 2,13-25
KOMENTARZ
Dzisiejsze zdarzenie, o którym czytamy w omawianym
fragmencie Ewangelii, miało miejsce na samym początku publicznej działalności
Jezusa. Wydarzenie w Świątyni w symboliczny sposób zapowiada walkę Naszego Mistrza o
oczyszczenie nie tylko domu modlitwy, ale w ogóle kultu, jaki jest składany
Bogu. Chrystus domagał się, żeby prawdziwi czciciele Boga oddawali Mu cześć „w Duchu i prawdzie” (J 4,23n). Jezus
przyszedł więc między innymi po to, żeby oczyścić i naprawić relacje między
ludźmi a Panem Bogiem – żeby przywrócić ludziom prawdziwą religijność. Pobożność
bowiem Żydów w czasach Jezusa w większości była pusta i sformalizowana:
polegała na zewnętrznym odprawianiu przepisanych rytuałów. Nasz Mistrz niejeden
raz toczył spór z żydowskimi elitami właśnie na ten temat: że Bóg oczekuje
czegoś więcej niż tylko zewnętrznych, formalnych gestów. Nasz Ojciec pragnie,
aby zewnętrzne przejawy religijności wypływały z serca, a nie były tylko
zaliczaniem określonych obowiązków.
Zauważmy jak ten problem jest bardzo aktualny wśród
nas. Przypatrzmy się naszemu stosunkowi do mszy niedzielnej: poszedłem,
zaliczyłem, odstałem swoje w kościele, mam spokój do następnej niedzieli; albo
kwestia Sakramentów: rodzice zanieśli mnie do chrztu, potem zaprowadzili do I Komunii.
Po kilku latach pojawiłem się na przygotowaniach do Bierzmowania – bo lepiej
mieć „papierek” na wypadek gdybym potrzebował ślubu kościelnego.
W każdym razie chciałbym, żebyśmy zrozumieli na czym
polega religijność formalna: zaliczam odpowiednie obowiązki religijne, ale nie
ma w tym wszystkim prawdziwej głębi. To tak jak z ofiarami w Świątyni:
przychodzę raz na jakiś czas, składam ofiarę – daję Bogu to, czego chce – i na
pewien czas mam spokój, mogę sobie żyć po swojemu. On dostał, co Mu się według
mnie należy i nie powinien dopominać się o więcej. Bo Bóg w swej miłości dał
nam wolną wolę i możemy sami decydować jak będziemy wyznawać naszą wiarę. To od
nas zależy jak ją będziemy wyznawać, czy będzie tylko na poziomie praktyk, czy
też wejdziemy w osobistą więź z Naszym Ojcem.
I właśnie taki formalizm w religijności piętnował
Jezus. Oczyszczenie Świątyni jest symbolicznym znakiem walki Jezusa o to, żeby nasza
pobożność przestała być czysto formalna, a stała się żywą relacją z Bogiem. My
nie mamy o Bogu sobie przypominać – na przykład raz w tygodniu, w niedzielę albo
na święta. My mamy nieustannie o Nim pamiętać. Rzecz jest w tym, żebyśmy
nawiązali z Bogiem prawdziwą, międzyosobową więź – a nie tylko zaliczali
obowiązki religijne. Nasza wierność Bogu – a więc i Jego przykazaniom – ma
płynąć z naszej miłości do Boga: nie spełniam przykazań dlatego, że muszę, ale
dlatego, że Boga kocham i chcę je spełniać. I właśnie takiego kultu, takiej
czci pragnie od nas Bóg: takiej, która polega na codziennym, wytrwałym i
ochoczym spełnianiu Jego woli.
A jak się stać Świątynią Boga? No właśnie tak, jak
Jezus: przez nieustanną, codzienną pamięć o Ojcu. A wtedy Eucharystia stanie
się naszym prawdziwym pokarmem i umocnieniem na wytrwałe dążenie do naszej
świętości. Prawdziwe chrześcijaństwo zaczyna się tak naprawdę po wyjściu z
kościoła – kiedy trzeba zakasać rękawy i realizować to, czego się w kościele od
Jezusa nauczyłem. I właśnie wtedy staję się z wolna Świątynią Boga: gdy Bóg
mieszka we mnie na co dzień. I wtedy właśnie mogę liczyć na to, że Nasz Ojciec nie
pozwoli swojej Świątyni zniszczyć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz