Apostolstwo – Misja każdego z nas

V Niedziela Zwykła, Rok C

TEKST SŁOWA BOŻEGO

 

Zdarzyło się raz, gdy tłum cisnął się do Jezusa, aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret, że zobaczył dwie łodzie, stojące przy brzegu, rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci. Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy.
Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: „Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów”. A Szymon odpowiedział: „Mistrzu, przez całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci”. Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na wspólników w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci podpłynęli i napełnili obie łodzie, tak że się prawie zanurzały.
Widząc to, Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: „Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny”. I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali; jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona. Lecz Jezus rzekł do Szymona: „Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił”. I przyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko i poszli za Nim.

(Łk 5,1-11)

KOMENTARZ

 

Wszystkie czytania liturgiczne dzisiejszej, piątej niedzieli zwykłej w ciągu roku mówią o apostolstwie. „Apostoł, apostolstwo” są to słowa nader często występujące w języku liturgii i nauczaniu Kościoła. Pochodzą one od greckiego słowa „apostolos”, to znaczy posłany do wykonania jakiegoś określonego zadania. 

Kościół jest apostolski, to znaczy posłany do głoszenia Ewangelii w świecie i szafowania łaską Bożą, poprzez posługę sakramentów. W apostolskim Kościele są ludzie, których Bóg powołał do szczególnych zadań w tym zakresie. Są to apostołowie i ich następcy – biskupi, z Piotrem i jego następcami na czele – a także z ich mandatu działający – kapłani. Do nich należy przede wszystkim nauczanie ewangelii i strzeżenie depozytu Objawionej Prawdy czuwanie nad prawidłowością nauczania i interpretacji, obrona wiary przed dowolnym i subiektywnym jej nauczaniem. Papież i kolegium biskupów stanowią Urząd Nauczycielski Kościoła. Urząd ten ma swe korzenie w Starym Przymierzu w osobach Proroków i Uczonych w Piśmie. W apostolskiej misji Kościoła oczywiście uczestniczą wszyscy jego członkowie w zakresie i proporcjach wynikających z ich życiowego powołania i posłannictwa. 

Powołanie do szczególniejszych zadań apostolskich ma zawsze rys dramatyczny, bo apostolstwo dotyczy spraw tak ważnych i wielkich, że zawsze przerastają one kruchą kondycję moralną człowieka. W ich obliczu posłany widzi swą grzeszność i niedoskonałość, po ludzku rzecz ujmując – brak odpowiednich kwalifikacji moralnych do spełnienia tak odpowiedzialnego i trudnego zadania. Izajasz mówi: „biada mi, wszak jestem mężem o nieczystych wargach”, św. Paweł – o „kruchych, glinianych naczyniach”, w których zawiera się przeogromna moc, o „poronionym płodzie”, za który się uważa, Piotr woła głośno: „Odejdź ode mnie, Panie, bom jest człowiek grzeszny”. Równocześnie jednak zawsze Bóg przemawia do powołanych słowami Chrystusa skierowanymi do Piotra: „Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił”, zawsze obiecuje uzupełnienie łaską wątłych człowieczych sił, zgładzenie grzechu, udoskonalenie ludzkiej niedoskonałości. 

Przyzwyczajeni dziś do myślenia i oceny ludzkich zadań w kategoriach sukcesu, tak również patrzymy na zadania apostolskie Papieża, biskupów czy księży. Wszelako ich atrybutem nie jest blask, sukces i uznanie, ale ciągłe przesilanie się ludzkiej słabości z przerastającym ją ogromem apostolskiego zadania.