Rób to, co mówisz

XXVI Niedziela Zwykła - Rok A

 

TEKST SŁOWA BOŻEGO

 

 

Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu:
„Co myślicie? Pewien człowiek miał dwóch synów. Zwrócił się do pierwszego i rzekł: »Dziecko, idź dzisiaj i pracuj w winnicy«. Ten odpowiedział: »Idę, Panie«, lecz nie poszedł. Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział. Ten odparł: »Nie chcę«. Później jednak opamiętał się i poszedł. Któryż z tych dwóch spełnił wolę ojca?”.Mówią Mu: „Ten drugi”.
Wtedy Jezus rzekł do nich: „Zaprawdę powiadam wam: Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego. Przyszedł bowiem do was Jan drogą sprawiedliwości, a wyście mu nie uwierzyli. Celnicy zaś i nierządnice uwierzyli mu. Wy patrzyliście na to, ale nawet później nie opamiętaliście się, żeby mu uwierzyć”.

Mt 21,28–32

KOMENTARZ

 

Dzisiejsza Ewangelia kontynuuje temat pracy w Winnicy Pańskiej. Tym razem powinniśmy się skupić na postawie dwóch synów i ich posłuszeństwie wobec ojca, pierwszy z synów odpowiedział, że pójdzie pracować, ale nie poszedł. Dodanie słowa „panie” zamiast „ojcze”, zdaje się wyrażać pełne posłuszeństwo. Jednak to wrażenie okazało się złudne. Reakcja drugiego syna jest odmienna. Odpowiedział, że nie pójdzie pracować w winnicy, ale „opamiętał się” i poszedł. Słowo „opamiętał się” (podobnie jak „nawrócić się”) kryje w sobie uprzytomnienie, że się coś źle zrobiło i postanowienie zmiany dotychczasowego sposobu postępowania. 

Przypowieść nawiązuje do sytuacji, w jakiej Jezusowi przyszło nauczać. Zwierzchnicy narodu wybranego, czyli ci którzy powinni okazać posłuszeństwo – nie zrobili tego. Ci, którzy uważali, że są najbliżsi Bogu i którzy głosili, że zawsze wypełniają Jego przykazania, występowali przeciw Ewangelii, która jest przecież słowem Boga. Wolę Bożą wypełniali natomiast celnicy i nierządnice, którzy uchodzili zawsze za najbardziej oddalonych od Boga. Podobnie jak dwaj synowie, wezwani przez ojca do pracy w winnicy odpowiedzieli jedno, a zrobili drugie. Dobra Nowina zostaje przyjęta ze strony nawróconych grzeszników, a spotyka się z odrzuceniem ze strony rzekomo wiernych, duchowych przywódców Izraela. 

Jezus wiele razy w swoim nauczaniu piętnował obłudę religijną. Głównymi adresatami tej krytyki byli faryzeusze uchodzący za uosobienie formalizmu, bo przywiązywali wagę do zewnętrznego rytuału, a nie do wewnętrznego usposobienia. Ta przypowieść zwraca uwagę na to zjawisko. Łatwo jest zatrzymać się na sensie czysto dosłownym i oburzać się obłudą nieposłusznego syna, podziwiać zdolność do refleksji i nawrócenia drugiego syna, czy też delektować się pełnym ironii przesłaniem kierowanym przez Jezusa do tych, którzy Go krytykowali. Ale ten omawiany fragment jest przede wszystkim skierowany do nas. Warto się zapytać, do którego z synów jesteśmy podobni? Czy nie jesteśmy czasem, jak ten syn, który obiecuje, a nie wykonuje, który mówi, a nie czyni? Czy na pewno zawsze zachowujemy się, jak ten syn, który, choć błądzi i się buntuje, to jednak jest zdolny do zmiany swojej postawy i ostatecznie czyni wolę Ojca? 

Przyglądając się życiu religijnemu naszych wspólnot parafialnych, działających w nim grup i ruchów religijnych, ze smutkiem musimy przyznać, że przeważają wśród nas chrześcijanie podobni do tego syna, który obiecywał pójść do pracy, a jednak nie poszedł. Czy nie świadczy o tym fakt, że zaledwie 30–40 procent ochrzczonych uczestniczy aktywnie w liturgii niedzielnej? Czy szerząca się nadal korupcja, nieuczciwość, nieposzanowanie dobra wspólnego, rosnąca znieczulica społeczna nie są dowodem na to, że nasze życie codzienne daleko odbiega od tego, co deklarujemy w sprawach wiary? 

Na pewno warto zrobić szczery rachunek sumienia i zastanowić się, czy nie zbyt łatwo usprawiedliwiamy się przed Panem i za bardzo pochopnie osądzamy tych, którzy w naszych oczach uchodzą za grzeszników i niewiernych? Przestrogą powinny być dla nas słowa Jezusa: „celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego” (Mt 21,31).