IV Niedziela Zwykła - Rok A
TEKST SŁOWA BOŻEGO
Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami:
„Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni, którzy płaczą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na was z mego powodu. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie”.
KOMENTARZ
Wśród błogosławieństw znajduje się i to, które jest
związane z cichością. „Można być cichym,
ale nie mieć w sobie cichości” – powiedział kiedyś francuski dominikanin
Marie Dominique Philippe. Istnieje cisza udawania – milczymy, by się nie
narazić. Ale to nie jest cisza błogosławiona. Kiedy ktoś cicho schlebia, jest
koniunkturalistą, kłamcą, kimś skrywającym prawdziwe intencje. Taka cisza
zewnętrzna nie ma jednak ciszy sumienia. Jest też fałszywa cisza kogoś, kto się
lęka i jest zamknięty w sobie. Prawda potrzebuje prawdziwego przyjaciela, by
móc się z nas wydostać. Judasz sam o sobie nie wiedział, kim jest naprawdę,
dopóki nie spotkał Jezusa. Ktoś skąpy jest cichy, bo musi po cichu podkradać z
trzosa – Judasz niewiele się odzywał. Cichość, która wypływa z
błogosławieństwa, wypływa z pragnienia zdobycia upodobania Bożego spojrzenia, a
nie przypodobania się ludziom. Jest to cisza mimo odrzucenia, odtrącenia,
krzywdy, mimo możliwości obrony! Wynika ona z zaufania do Boga, który nie opuści
mnie nigdy, choć fakty mogą wskazywać na coś zupełnie innego.
Cichość rozwija się w miłości do bliźniego i w
modlitwie najintymniejszej, ale rozkwita też w ubóstwie i w Eucharystii. Miłość
staje się cicha, gdy nie krzyczy, nie plotkuje, nie uskarża się, nie rani.
Nasza miłość to początkowo miłość własna albo mroczne uzależnienie, albo ślepa
namiętność. Dopiero po latach staje się to wszystko po prostu cichą miłością.
Oczywiście dzieje się tak u tych, którzy dorastają do ciszy, wyrzekając się
dominacji nad innymi.
Cisza dojrzewa także w modlitwie adoracyjnej, gdyż
Bóg jest cichy i pokorny sercem, a przebywanie z Nim formuje nas na Jego
podobieństwo. Wyciszenie rozwija się też w ubóstwie. Większość z nas po cichu
marzy o sakiewce Judasza, a nie o dwóch groszach wdowy, których się wyrzekła.
Ubodzy więcej słuchają, bogaci narzucają swą wolę rozkazami. A jednak napisano,
że to ubodzy posiądą ziemię, a nie bogaci! Najbogatszym okazał się Jezus na
krzyżu, bo ofiarował całe niebo złoczyńcy. To coś niewyobrażalnie więcej niż
uzdrowienie z trądu czy nakarmienie chlebem pięciu tysięcy głodnych.
Za przejażdżkę w promie kosmicznym płaci się kilka
milionów dolarów. Ale żeby całe niebo w jednej chwili? A przecież na krzyżu
Jezus nawet na sobie już nic nie miał. Kto w to uwierzy? Cisza udziela się nam
z Eucharystii. Bóg cicho ukrył się w chlebie i winie, a nie billboardach i
gigabajtach czy decybelach. Czy nie budzi się w naszym sercu tęsknota za byciem
do Niego podobnym w takiej postaci? A zatem, jak pisze Tomasz à Kempis, „umiłuj
bycie nieznanym”, bycie cichym, nawet anonimowym. Tylko Ci zapatrzeni w
Chrystusa, będą mogli posiąść Królestwo Niebieskie…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz